sigarenbandjes

Heden ten dage speelt mijn werkzame leven zich af tussen het afval. Maar dat was een tiental jaren geleden anders. Na mijn studie theatervormgeving aan de Rietveld Academie in 1991 werkte ik als decorontwerper en bouwer voor verschillende theatergroepen en maakte illustraties (in opdracht) en afvalbeesten.

In 1996 maakte ik het decor voor de theatervoorstelling 'de verpletterende werkelijkheid' over het leven van de schrijver Maarten Biesheuvel. Hij was en is wellicht een vervend sigarenroker, de acteurs rookten op het toneel ook sigaren. Voor de première kreeg de crew van mij als toi een sigaar met een door mij gemaakt bandje met portret van Maarten Biesheuvel.

Terug in mijn atelier stortte ik mij op het sigarenbandje en deze keer met mijzelf in de hoofdrol. Ik ontwierp tientallen bandjes en presenteerde deze, tijdens de eerst volgende open atelierdag, om een sigaar die ik als een opgezet insect met spelden opprikte.

Tegenwoordig mag je in openbare gebouwen niet meer roken maar in de jaren 90 was dat wel anders. Het Amstel Hotel in Amsterdam opende een sigarenlounge en ik exposeerde daar mijn sigaarenbandjes in kistjes. En van het 1 kwam het ander. Een artikel in Trouw, het Tabaksblad, het boek 'De sigaar in de Kempen', 2 radio interviews en als kers op de taart een ontwerp voor bandjes en inlegvel voor Hotel New York en Veenman Drukkers.

Nu vraag je je misschien af waarom nu ineens al die aandacht voor die oude bandjes die niet meer tot je 'core business' behoren.

Tijdens mijn zoektocht naar het moment dat de CH zijn intrede deed in mijn familienaam ontdekte ik dat de opa (Andries Adriaanse) van mijn opa (Andries Adriaansche) 150 jaar geleden een sigarenmaker was.